„Tako rzecze Zaratustra” to jedno z najgłośniejszych dzieł w historii filozofii i najbardziej znany traktat Fryderyka Nietzschego, który choć nie przynosi nowych koncepcji, stanowi kompilację i przejrzysty wykład jego dotychczasowych poglądów. W tej symbolicznej, stylizowanej na biblijną opowieści, tytułowy mędrzec głosi Nietzscheańskie prawdy o ludzkiej naturze, o potrzebie jej przezwyciężenia, o afirmacji bytu i o wiecznym powrocie. Ustami Zaratustry Nietzsche głosi śmierć Boga, wolę mocy, a także podważa tradycyjne pojęcie moralności i przedstawia swoją koncepcję „nadczłowieka”.
Postać samego Zaratustry pojawiła się w dorobku Nietzschego już w 1881 r. w książce „Wiedza radosna”, a sam tytuł tomu pochodzi z nieukończonej nigdy pracy „Próżnowanie Zaratustry”. Kompletne wydanie dzieła (składające się z czterech części) ukazało się dopiero w 1892 r. Nietzsche był przekonany, że „Tako rzecze Zaratustra” będzie książką, która całkowicie zmieni paradygmat myślenia człowieka współczesnego o świecie i będzie czymś w rodzaju „nowej religii” dla świata zniechęconego do wiary w czasach postępującej dekadencji końca XIX wieku. Dlatego Zaratustra bardziej stylizowany jest na wieszcza niż nauczyciela, a sam utwór przybrał formę poetyckiego traktatu teologicznego, a nie racjonalnego filozoficznego dyskursu.
